اینکه دوستات مثل خودت باشن یه نعمته . تا حالا حتی یه دوست که سلیقه اش یه کم نزدیک به خودم باشه نداشتم، دوستی که باهاش کتاب رد و بدل کنم ، یا باهاش برم سینما بشینم فیلم نگاه کنم ، یه آدمی که از موسیقی که من خوشم میاد خوشش بیاد . یه جوری که بتونم باهاش درد و دل کنم . یا حد اقل حرفم رو بفهمه .
شاید برای همینه که هیچ وقت هیچ دوست خیلی صمیمی نداشتم . صمیمی یعنی اونجوری که شب تا صبح با هاش باشم. آدمهایی بودن که زیاد باهاشون گشتم . ولی اکثرن فقط تحملشون میکردم
این اصلن معنیش این نیست که خودم رو برتر از بقیه میدونم ، شاید تو مکان اشتباهی به دنیا اومدم . این موضوعیه که بیشتر از هر چیزی عذابم میده
من آدم تنهایی هستم . با اینکه دوستای زیادی دارم . تنهایی ممکنه از بیرون جالب به نظر بیاد .ولی از تو آدم رو میخوره . هرکس که میگه تنهایی چیز خوبیه یا احمقه یا هیچ وقت تنها نمونده
تنهایی این نیست که آدم خونه باشه دیگه هیچکس نباشه . اون بهترین نوع تنهاییه
تنهایی اینه که آدم توی جمع باشه ، ولی هیچ حس مشترکی با هیچ کس نداشته باشه . ممکنه آدم تو اون جمع حرف بزنه ، بخنده ، ولی هر لحظش براش عذاب آوره . مگه آدم چقدر میتونه بحث فوتبال و دزدی های رفسنجانی و قصه های خاله خانباجی رو تحمل کنه ؟
از اون بد تر اینه که آدم با دوست هاش باشه ، ولی باز هم تنها باشه . باز هم نتونه حرفش رو بزنه . یا هر وقت بخواد حرفی بزنه همه یه حوری نیگاش کنن ، یا بگن اوهو
من مطمئنم دلیل 90 درصد خودکشیها تنهاییه . آدم وقتی تنهاست هر کاری میکنه ، آدم وقتی تنهاست عرق میخوره ، سیگار میکشه آدم وقتی تنهاست جق میزنه ، هزار تا کثافت کاری دیگه میکنه
تو تنهایی فکر و خیال به سر آدم میزنه ، تو تنهایی هر صدای ساده ای برای اینکه آدم رو از جاش بپرونه کافیه
تنهایی بد دردیه
من تنهام