اشکال آدمهای مثل من اینه که هیچ جور نمیتونن با مرگ کنار بیان
برای اونایی که یه جورایی به یه چیزایی اعتقاد دارن ، مرگ خیلی عادی تره تا برای من ، حداقل اونا میتونن خودشون رو اینطوری گول بزنن که آره رفت پیش خدا ، اونجا میره بهشت پیش شوهرش از این حرفا .هر وقت هم که دلشون تنگ شد کافیه که برن بهشت زهرا روی یه تیکه سنگ آب بریزن و یه فاتحه بخونن و تموم

اما من هیچ جور تو کتم نمیره که یه بابایی تا 1 دقیقه پیش داشته نفس میکشیده ، فکر میکرده ، میدیده ، اما حالا یه لاشه است

از همه وحشتناک تر اونان که با چشم باز میمیرن ، مرگ اونقدر ناگهانی رفته سراغشون که فرصت نکردن چشماشمون رو ببندن
با وجود همه ی این حرفها ، من از پیری خیلی بیشتر از مرگ میترسم . برای همینه که میخوام جوونمرگ شم

غم مرگ برادر را هارد به گاه رفته میداند

:((

گفتم آهن دلي كنم چندي
ندهم دل به هيچ دلبندي
سعديا دور نيكنامي رفت
نوبت کس بازیست يك چندي

دیدی یه موقع آدم یاد یه چیزی میفته ، که میخواد یادش نیفته؟ یه چیزایی که آدم رو از تو میخوره ، اونوفت آدم هر کاری میکنه که اون فکر از سرش بره بیرون ، من خودم سرم رو میزنم به لبه ی میزی جایی
ولی یه موقع هایی ، سعی میکنم بهش فکر نکنم . برای اینکه بهش فکر نکنم سعی میکنم به یه چیز دیگه فکر کنم بعد عادیه که اونموقع نمیتونم به چیز دیگه ای فکر کنم بعد با خودم فکر میکنم که الان دارم به چی فکر میکنم؟به اون چیزی که میخوام در موردش فکر نکنم؟به اون چیزی که سعی میکنم در موردش فکر کنم یا دارم فکر میکنم که دارم به چی فکر میکنم؟بعد به این نتیجه میرسم که دارم فکر میکنم که دارم به چی فکر میکنم ، بعد باز که از بالا نگاه میکنم میبینم که دارم فکر میکنم که فکر میکنم دارم به چی فکر میکنم ،


وقتی آدم داره دیوونه میشه ، خودش میفهمه که داره دیوونه میشه؟اصلا دیوونه ه خودشون میدونن که دیوونه ان؟اصلا بهش فکر میکنن؟

اصلا بهش فکر کردین؟

الان فقط میخوام برم یه جا که هیچ کس رو نشناسم ، برم نیویورک ، میخوام هرویینی باشم.دوست دارم 10 دقیقه طول بکشه تا زیپم رو بالا بکشم ، میخوام صبح تا شب تو خیابونای نیویورک ول بگردم ، میخوام روحم پر بکشه برای یه صورت آشنا،یه کوچه ی آشنا،یه بوی آشنا ، میخوام دلم برای همه آدمهای روزمره ی زندگیم تنگ بشه
میخوام بیفتم زیر یه پل و به هر نامردی که رد بشه التماس کنم که یه پولی بهم بده برگردم تهران ، میخوام حال اون هرویینی هایی که هیچ کس حرفشون رو باور نمیکنه بفهمم

تو به فلان عمت خندیدی گفتی All the children are insane waiting for the summer rain

Slip through your fingertips
Speak from your heart don't let it
Slip through your fingertips

هوم
پنج سال پیش ، چنین روزی ، من ترم 11 موسسه ملی میخوندم ، بعدش از کلاس اومدم بیرون، چهار راه ولیعصر دیدم واااااااای چه خبره

گفتم که بعدن نگین این تو شورش های دانشجویی و صجنه های زد و خورد حاضر نبوده

در راستای همون کانورسیشن


-از تو لجباز تر فقط یکی دیدم
-کی؟دختره؟
-نه ، نو دیسک اروره ویندوز